Opowiadania grupowe - forum Depesza

Opowiadania grupowe

Nie jesteś zalogowany na forum.

#51 2018-04-07 23:04:51

Lavender
Użytkownik
WindowsChrome 65.0.3325.181

Odp: The Letter

dekade.regular.png

  Długie, czarne włosy mignęły mi przed oczami. Pokój oświetlało wyłącznie światło latarni wpadające tu przez okno. Coś powstrzymywało mnie przed wykonaniem jakiegokolwiek ruchu. Zdawało mi się, że ktoś krzątał się po kuchni, praktycznie wyczuwałem czyjąś obecność. Robiło mi się od niej niedobrze. Niemalże byłem w stanie poczuć ostry, metaliczny zapach krwi. Ogarniał mnie taki rodzaj strachu, jakiego nie doświadczyłem jeszcze nigdy. Wiedziałem, że powinienem coś zrobić, zwyczajnie jednak nie byłem w stanie. Po prostu leżałem na łóżku i przez otwarte drzwi od sypialni wpatrywałem się w kuchnię, chociaż coś we mnie krzyczało bym zamknął oczy i nie starał się dostrzec z czym miałem do czynienia. Cholera, to musiał być jakiś popieprzony koszmar. Pewnie doświadczałem paraliżu sennego. Ta myśl w jakiś sposób mnie uspokoiła. Może dlatego nie wpadałem w panikę, gdy dostrzegłem kobiecą postać powoli idącą w moją stronę. Spokojnie Ash, to zjawisko, którego doświadczają tysiące ludzi, zaraz przejdzie.
  Wyraźnie słyszałem jej kroki. Szła z trudem, ciągnęła za sobą jedną nogę, jakby była zmiażdżona. Z jej gardła wydobywał się charkot, a czarne włosy zasłaniały twarz. Mimo, że zdawałem sobie sprawę z tego co się działo, moje serce zaczęło bić szybciej. Ta sytuacja wydawała mi się być aż nazbyt realna. Zacząłem zastanawiać się czy faktycznie nie byłem w stanie się poruszyć. O dziwo powoli usiadłem na łóżku, a postać nadal stała naprzeciw mnie. Przełknąłem ślinę, w momencie, w którym chciałem spojrzeć na jej twarz, kobieta po prostu zniknęła, jakby rozpłynęła się w powietrzu. W ułamku sekundy dobiegłem do lampki i zapaliłem światło, chociaż szczerze wątpiłem, by miało mi to pomóc. Nie, nie mogłem tu dłużej zostać. Nie przypuszczałem, że akurat ja, mogłem być do tego stopnia przerażony. Musiałem stąd wyjść i wiedziałem dokładnie, gdzie chciałem się udać. Bez względu na wszystko, bez względu na to jak układała się sytuacja między nami, po prostu musiałem spotkać się z Light. Nie obchodziło mnie, że była noc, wiedziałem, że zrozumie.  Pobiegłem do drzwi, a gdy tylko je otworzyłem zobaczyłem tę upiorną twarz, a kobieta rzuciła się na mnie.
   Z moich ust wydobył się krzyk, w tym momencie zdałem sobie sprawę z tego, że siedziałem na łóżku w swojej sypialni, co musiało oznaczać, że… właśnie się obudziłem. Serce biło mi jak oszalałe, jednak czułem ulgę. To musiał być sen. Prawdziwy koszmar, jednak nie miał nic wspólnego z rzeczywistością. Chociaż jeśli się zastanowić, może nie tak zupełnie „nic”. Czułem jakby wszystko co widziałem było prawdziwe, w tej chwili chyba jeszcze bardziej miałem ochotę wyjść z domu. Nie chciałem powtarzać czynności ze snu. Mimo strachu, zmusiłem się, aby pójść do salonu, zapalić światło i włączyć telewizor. Na szczęście miał połączenie z internetem, wszedłem więc na youtube i by się uspokoić włączyłem „Scooby- doo”. Bajkę, która utwierdziła mnie w przekonaniu, że wszystko dało się racjonalnie wytłumaczyć. Hej, Scooby, czyżbyś mnie oszukał? Wziąłem do ręki telefon i zanim zdążyłem się rozmyślić, napisałem do Light.
Wybacz, że piszę tak późno, ale właśnie stało się coś dziwnego. Nie wykluczam, że coś jest nie tak z Emergadle Masion. Jutro wieczorem spotykam się z profesorem Andrews’em i chciałbym, żebyś poszła ze mną
  Wysłałem wiadomość i wydałem z siebie jęk. Nie było mowy, bym teraz zasnął. W dodatku w mojej głowie pojawiła się inna niepokojąca myśl. Co teraz robiła Light? Co jeśli nie była sama? Tak strasznie mi jej brakowało, nie odzywaliśmy się do siebie przez cały dzień i miałem tego serdecznie dość. To co się przed chwilą wydarzyło…  Cholera, ja po prostu musiałem ją zobaczyć, potrzebowałem tego. Spotykaliśmy się jako przyjaciele, czy byłoby coś dziwnego, gdybym zaproponował jej teraz…? Podobnie jak przy poprzedniej wiadomości, zacząłem pisać, nim zdążyłem się rozmyślić.
Nie uda mi się zasnąć. Wiem, że jest późno, ale może wybierzesz się ze mną na przejażdżkę motorem?
Nie wierzyłem, że wysłałem jej równie szczeniacką wiadomość. Skoro i tak zachowałem się jak gówniarz, mogłem sobie pozwolić na zrobienie jeszcze jednej głupoty.
Bardzo chcę Cię zobaczyć – wysłałem i czując coraz bardziej narastający niepokój, czekałem na odpowiedź.

Offline

#52 2018-04-08 17:35:02

Raika
Użytkownik
WindowsChrome 65.0.3325.181

Odp: The Letter

cantilena.regular.png

      Głęboko oddychałam. Byłam skupiona, spocona i słuchałam wszystkiego dookoła. Pot spływał mi z czoła po każdym krzyku trafionej osoby. Nie tylko przez starcie, ale i dlatego, że było gorąco jak w piekarniku. Za wszelką cenę unikałam miejsc, w których byłam widoczna. Chowałam się za filarami, próbując opracować jak najlepszą strategię. W tym nie byłam zbyt dobra, więc w końcu szłam intuicyjnie. Krew buzowała mi w żyłach, w całym ciele czułam potężne uderzenia swojego rozszalałego serca.
      - Delight! Uważaj! – W ostatniej chwili uniknęłam ataku, który jeszcze bardziej wyostrzył moje zmysły. Dostrzegłam jakiś ruch i wycelowałam, przekonana że to był przeciwnik. Udało mi się nacisnąć spust i wystrzelić salwę lasera, jednak nie zauważyłam nadchodzącej w moją stronę. Usłyszałam tylko głośny dźwięk, oznajmiający trafienie i ze zrezygnowaniem opuściłam pistolet.
      - No nieeeee… - Jęknęłam niezadowolona z wyniku i wyszłam z pola bitwy. Oddałam sprzęt, broń i na ekranie obserwowałam resztę rozgrywki w paintball. Z początku nie chciałam brać w tym udziału. Pole walki było ciemne z przestrzenią tak zorganizowaną, aby było wiele miejsc do ukrycia się. Obawiałam się, że duch za mną tutaj podąży, ale Williamowi udało się mnie przekonać. Zgodziłam się i po całej walce mogłam śmiało powiedzieć, że nie żałowałam. Dawno nie pozwalałam sobie na tego typu rozrywki, a czasem trzeba było. Sądziłam, że proponował wyjście na jakiś inny dzień, ale wyjątkowo szybko zorganizował dwie drużyny. Można się było po nim tego spodziewać. Od początku wyglądał na takiego, który miał wielu znajomych. Dziwiło mnie natomiast, że nie ściągnął Ashtona. Sprawiali wrażenie, jakby się znali, ale może nie aż tak bardzo? Chociaż ja i blondyn też za długo się nie znaliśmy.
      - On jest świetny, prawda? – Spojrzałam w stronę kobiety, która się do mnie odezwała. Miała bardzo ładną urodę. Jej włosy okalały lekko zarumienioną twarz, sięgając do biustu. Zielone oczy patrzyły z zachwytem w ekran, na którym często przewijał się William. Była ode mnie wyższa, ale niższa od blondyna. Sylwetkę miała szczupłą, talię osy i proporcjonalny biust. Od razu się uśmiechnęłam, wiedząc czemu tak się w niego wpatrywała. Dokładnie tak samo patrzyła na Freya.
      - Jest – pokiwałam zgodnie głową, nie odwracając jej uwagi od monitora na zbyt długo. Nawet nie zauważyła, że ja dostrzegłam to, co przed nim ukrywała. – Jestem Delight, miło mi. – Podałam jej dłoń, którą śmiało uścisnęła. Ten uścisk pokazał, że była pewna siebie, ale nie do przesady.
      - Cara, mnie również. Skąd znasz Williama?
      - On mnie nie interesuje, nie musisz się obawiać.
      - Ja się wcale nie obawiam! – Zarumieniona spuściła wzrok, a ja tylko się uśmiechnęłam.
      - Przedstawił nas sobie Ashton Frey, w piątek. Nie rozmawialiśmy zbyt wiele, ale wieczorem poszłam na imprezę i rozcięłam sobie kciuka. – Pokazałam obandażowany nadgarstek. – Zawiózł mnie do szpitala, bo ja nie miałam samochodu, Zach i Becca już wypili, a Ashton miał motor i nie chciałam zakrwawić mu bluzki.
      - Cały on. Zawsze pomaga, kiedy tylko może. – Ponownie zwróciła wzrok na ekran, na którym rozgrywka już dobiegała końca.
      - Od dawna się znacie?
      - Od kiedy pamiętam. Nasi rodzice się przyjaźnili i to przeszło na nas.
      - Takie relacje są najtrwalsze. – Ostatni dwaj zawodnicy zeszli z pola. Blondyn szedł dumnym krokiem, a Cara od razu wyszła mu naprzeciw.
      - Jak zawsze wszystkich pokonałeś! – Pogratulowała mu entuzjastycznie.
      - Nie byłbym sobą, gdyby było inaczej. – Puścił jej oczko i spojrzał na mnie. – Wszystko gra? – Kiwnęłam głową. Pomyślałam, że powinnam ściągnąć tutaj Ashtona. Na pewno by rozgromił Williama, skoro na co dzień miał kontakt z bronią. Musiałam mu to zaproponować.

      Zaraz po laserowym paintballu, wróciłam do domu, bo mimo wszystko byłam wykończona. Zjadłam jakąś lekką kolację i przygotowałam się do snu. W łóżku, jeszcze przed zaśnięciem, czytałam książkę, czego nie robiłam od dawna i tak zasnęłam na siedząco, stojąc na 125 stronie. Obudził mnie dźwięk przychodzącej wiadomości. Podskoczyłam zaskoczona, książka spadła na łóżko obok mnie, a ja prawie na podłogę. Lampka nocna nadal się świeciła przez co się skrzywiłam, bo będę musiała więcej zapłacić za rachunek. Byłam gotowa olać ze złości sms-a, ale  przyszły kolejne dwa, zaraz po sobie. Sięgnęłam więc po komórkę i spojrzałam na wyświetlacz. Od razu serce zabiło mi szybciej, bo przypomniałam sobie to, co Ashton mi wysłał wcześniej. Obawiałam się, albo może i chciałam znowu coś takiego odczytać, ale tym razem było to zupełnie coś innego. Dziwiło mnie to, że chciał się spotkać i tak później porze. Była blisko 1 w nocy. To mu się nie zdarzało, co mnie zaniepokoiło. Nie zastanawiałam się, więc nad tym i szybko wystukałam odpowiedź: „Będę gotowa za 15min. Wziąć coś do jedzenia?” Nie byłam pewna, dlaczego o to zapytałam, ale wyszło odruchowo. Dodatkowo, niezależnie od odpowiedzi, po szybkim ubraniu się, przygotowałam jakieś kanapki i czekałam na mężczyznę, dopijając kawę. Musiałam się rozbudzić, żeby go nie przerazić swoim zaspanym zachowaniem. Tylko jak ja potem miałam zasnąć? I co ważniejsze… Jak iść jutro do pracy?

Offline

#53 2018-04-11 22:52:50

Lavender
Użytkownik
WindowsChrome 65.0.3325.181

Odp: The Letter

Chłodne wieczorne powietrze sprawiało, że czułem się chociaż odrobinę spokojniej. A może podziałało to, że wyszedłem z domu, w którym doszło do… czegoś dziwnego? Westchnąłem czuję się bardziej zmęczony niż po tygodniu, w którym sypiałem po dwie godziny na dobę. Wsiadłem na motor, jednak poczułem wibracje telefonu. Od razu pomyślałem, że Light postanowiła odwołać spotkanie. Napisałem do niej pod wpływem emocji i teraz nie byłem już pewien czy postąpiłem słusznie. Może nie powinienem tego robić? Atmosfera między nami była dość napięta, czego niby oczekiwałem? Byłem pierdolonym egoistą, skoro wyciągałem ją z łóżka o tej porze, tylko dlatego, że jej obecność działała na mnie kojąca. Z westchnieniem wyciągnąłem telefon z kieszeni, dziwiąc się, gdy na wyświetlaczy zobaczyłem imię Becci.
Ashton, ciężki mi z tą sytuacją między nami. Myślę, że powinniśmy porozmawiać. Wiem, że jest późno, ale nie mogę spać, miałam dziwny sen. Może moglibyśmy się spotkać?
  Wypuściłem powietrze kompletnie nie wiedząc, co jej odpisać. Wybacz Becca, ale właśnie jadę o Light, potrzebuję spotkać się z nią o drugiej w nocy, więc to robię – nie brzmiało to dość dobrze. Potarłem twarz dłonią. A może powinienem do niej pojechać? Oczywiście, że nie chciałem tego robić, pragnąłem spotkać się z Light, jednak może lepszą opcją byłoby zobaczenie się z Beccą? W końcu miałem w planach stworzyć dystans między mną, a Light, a wyciąganie jej na nocną wycieczkę, raczej w tym nie pomagało. Po zastanowieniu stwierdziłem, że skoro raz dałem emocjom przejąć nade mną kontrolę i poprosiłem ją o spotkanie, to powinienem trwać w swojej głupocie. Tak, to raczej nie mądre myślenie, ale po prostu chciałem do niej jechać.
Wybacz Becca, nie teraz. Zadzwonię jutro -  wysłałem wiadomość, schowałem telefon i włączyłem motor. Miasto o tej porze było opustoszałe, dojechanie na miejsce nie zajęło mi zbyt wiele czasu. Cholera, nie pomyślałem o tym, że skoro Becca nie spała, to mogła usłyszeć, że ktoś zaparkował pod kamienicą, przecież mieszkała tuż obok Light. Wystarczyło, że wyjrzałaby przez okno, a zobaczyłaby, że dziewczyna idzie się ze mną spotkać. To faktycznie musiało wyglądać dość… dwuznacznie. Nie zastanawiałem się nad tym dłużej, bo właśnie zauważyłem jak Light wychodzi z mieszkania. Mimowolnie uśmiechnąłem się na jej widok. Tak bardzo cieszyłem się, że w końcu miałem możliwość by ją zobaczyć. To chore jak bardzo za nią tęskniłem, chociaż nie minęła nawet doba od momentu, w którym ode mnie wyszła. Szła powoli i wydawała mi się być dość zmieszana, jakby coś ją zawstydzało. Cóż, nie zdziwiłbym się, gdyby nigdy wcześniej żaden facet nie porywał jej z mieszkania o drugiej w nocy. Zszedłem z motoru, oparłem się o niego i ściągnąłem kask. Potrząsnąłem głową, by niesforne włosy nie wchodziły mi do włosów, jednak ten jakże profesjonalny zabieg nie przyniósł absolutnie żadnych efektów. Odgarnąłem je ręką, w chwili, gdy Light stała już przede mną.
- Muszę w końcu pójść do fryzjera – powiedziałem, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z tego, jak głupio to zabrzmiało. Po co jej to mówiłem? Na pewno nie takich słów oczekiwała od wariata, który wyciągnął ją z łóżka o tej porze. Spuściłem wzrok czując się dziwnie zawstydzony. Tak naprawdę miałem cholerną ochotę wziąć, ją za rękę, przyciągnąć do siebie i przytulić. Uniosłem lekko głowę i spojrzałem jej w oczy. Cholera, znowu musiała tak na mnie działać? Niby jak miałem się powstrzymać? I w zasadzie, dlaczego musiałem to robić?
- Posłuchaj Światełko… Zrobię teraz coś, czego nie powinienem robić i pewnie ci się to nie spodoba, ale zamieniłem się dzisiaj w pierdolonego egoistę, ok? - nie dałem jej czasu na odpowiedź, bo błyskawicznie złapałem ją w talii, przyciągnąłem do siebie i zamknąłem w niemal desperackim uścisku. W tej chwili miałem wrażenie, że wszystko było na swoim miejscu. W końcu Light była przy mnie. Wtuliłem twarz w jej włosy, które jak zawsze wyglądały obłędnie.
- Przepraszam… - powiedziałem cicho. Nie chciałem się od niej odsuwać, jednak zrobiłem to, wiedząc, że już i tak przekroczyłem granice.
- Jedźmy stąd, dobrze?

Offline

#54 2018-04-12 10:19:03

Raika
Użytkownik
AndroidChrome 65.0.3325.109

Odp: The Letter

cantilena.regular.png

      Tak sie ucieszyłam propozycją Ashtona, że wcale nie wydała mi się niepokojąca. Dopiero przygotowując jakieś kanapki zaczęłam się zastanawiać, co się mogło stać. Ostatnio jak się widzieliśmy jasno postawił granicę pomiędzy nami. Chciał wrócić do tego, co było, a wtedy nawet przez myśl nam nie przeszło, żeby spotkać się tylko we dwójkę, zwłaszcza w okolicach drugiej w nocy. Nie wiedziałam, co miałam zrobić. Przez jego ciągłe zmiany decyzji, nie byłam pewna, które były tym, czego tak naprawdę chciał. Próbowałam go zrozumieć, ale ciągle trafiałam na ślepy zaułek. Nie chciałam czegoś takiego, wolałabym wiedzieć na czym stałam. Pomyślałam więc o odwołaniu spotkania, ale kiedy tylko wzięłam do ręki telefon, rozmyśliłam się. Dlaczego miałam sobie odmawiać czegoś, co wbrew pozorom sprawiało mi taką przyjemność? Czy chwila relaksu u boku mężczyzny, na którym mi zależało bardziej niż powinno nie była tego warta? Zwłaszcza teraz? Potrzebowałam tego. Skąd mogłam wiedzieć, co się mogło wydarzyć w najbliższym czasie? Cholera jasna, prześladował mnie mściwy duch!
      Zapakowałam kanapki i termos z kawą do plecaka,  który wcześniej musiałam wygrzebać z szafy, pp czym zgasiłam niepotrzebne światła. Zarzuciłam kurtkę, wzięłam rzeczy i wyszłam z mieszkania. Zatrzymałam się przed drzwiami Becci, słysząc krzątanie, ale nawet nie zajrzałam, żeby sprawdzić czy wszystko w porządku. Minęłam ją, ale będąc przy windzie musiałam się cofnąć. Zapukałam niepewnie, a dziewczyna lekko uchyliła drzwi.
      - Delight? - Wyglądała na zdziwioną. Też bym była na jej miejscu. Ani jednego telefonu od niej ostatnio nie odebrałam, unikałam ją, a rozdtałyśmy się w niezbyt przyjemnej atmosferze.
      - Wszystko w porządku? Usłyszałam hałas. - Nie wiedziałam, dlaczego to zrobiłam.
      - Tak... - odpowiedziała, uciekając wzrokiem.
      - To dobrze... - Zapadła pomiędzy nami dosyć niezręczna cisza. - To ja idę...
      - Delight? - Zatrzymała mnie, kiedy się oddalałam. Spojrzałam na nią. - Możemy porozmawiać? - Spuściłam wzrok, przygryzając wargę.
      - Innym razem. Ktoś na mnie czeka. - Odwróciłam się i opuściłam blok. Ashton już stał na parkingu, oparty o motor. Nie robił nic niezwykłego, ale cholernie seksownie wyglądał w takim wydaniu. Miałam ochotę rzucić mu się w ramiona i ta myśl mnie tak zawstydziła, że policzki tym bardziej mi płonęły im bliżej mężczyzny byłam. Kiedy się odezwał spojrzałam na niego niepewnie. Wyciągnął mnie z łóżka w środku nocy, żeby powiedzieć, że musi iść do fryzjera?
      - Co takiego? - Trochę zaniepokoiło mnie jego zachowanie i słowa. Byłam trochę niepewna i przestraszona. Potem już kompletnie nie wiedziałam, co zrobić czy jak zareagować. Przytulił mnie... Objął mnie ramionami i przyciągnął do siebie, jakby chciał mnie zamknąć w swoim pobliżu i nigdy nie wypuszczać, a ja chciałam, żeby to zrobił. Chciałam zatrzymać czas na tej chwili i przez wieczność tkwić w jego uścisku. Czułam się bezpiecznie, pewnie i tak, jakbym przez tę krótką chwilę miała wszystko, czego chciałam. Zamknęłam oczy, bo najpiękniejszych momentów w życiu się nimi nie widzi, ale nie trwało to długo. Detektyw w końcu się odsunął i wiele siły kosztowało mnie nie pokazanie, że mi to nie pasowało. Przyjaciele... Chciał tylko tego... Musiałam o tym pamiętać. Dlaczego więc dawał mi zupełnie inne sygnały?
      - Jasne... - Mówiłam słabym głosem, ale i tak bardzo wyraźnie się słyszałam. Dookoła panowała absolutna cisza. Niekiedy, z bardzo daleka, dobiegał dźwięk samochodów. Usiadłam za Ashtonem i złapałam za siedzenie, pamiętając, że kiedyś czytałam, że nie wolno trzymać motocyklisty za ciało, kiedy jechał. Nie pamiętałam tylko dlaczego.
      Za pierwszym razem jazda na tym sprzęcie była straszna, za drugim już mniej. W milczeniu, słysząc tylko warkot silnika, dotarliśmy na dalsze przedmieścia. Mężczyzna zaparkował, oboje zsiedliśmy i usiedliśmy na trochę wilgotnej trawie.
      - O czym chciałeś porozmawiać? - Zapytałam, stawiając obok siebie plecak. Ashton milczał przez dłuższą chwilę
      - Co gdybym powiedział, - zaczął niepewnie - że zaczynam ci wierzyć? - podniósł głowę i spojrzał mi w oczy. Nie odwróciłam wzroku. - Ta kobieta... Co jeśli powiedziałbym, że może ją widziałem? - jego ramiona zaczęły drżeć, wydawał się być zagubiony, a ja się uśmiechnęłam.
      - Cieszyłabym się z tego, bo nie chcę, żebyś uznawał mnie za wariatkę... Co się stało? - Dobrze się czułam z tym, że nie byłam sama ze swoimi wątpliwościami.

Ostatnio edytowany przez Raika (2018-04-12 16:32:56)

Offline

#55 2018-04-12 20:15:14

Lavender
Użytkownik
WindowsChrome 65.0.3325.181

Odp: The Letter

dekade.regular.png


  Przez moment zastanawiałem się nad jej słowami. Czy znaczyło to, że zależało jej na moim zdaniu? Cóż, nie powinienem brać sobie tego aż tak bardzo do serca. W końcu byłem jej przyjacielem, moja opinia była dla niej ważna. Z drugiej strony czy to normalne, że „przyjaciele” spotykali się o drugiej w nocy i urządzali sobie przejażdżkę? Cholera, miałem tego wszystkiego naprawdę totalnie dość, czułem się jak popieprzony nastolatek, którym kierowała burza hormonów. Nie przypominałem sobie bym przeżywał coś podobnego w okresie dojrzewania.
- Nigdy nie uważałem cię za wariatkę – powiedziałem zniżonym głosem – Jak w ogóle coś takiego mogło przez ci przez myśl? - odchyliłem głowę w tył i wydając z siebie pełen frustracji jęk spojrzałem na rozgwieżdżone niebo. W całym tym bałaganie przynajmniej ono zostawało niezmiennie piękne. Niebo i ta niesamowita dziewczyna stojąca przede mną. Czasem nie wierzyłem, że mogłem dopuścić do tego, by myślała, że miałem o niej złe zdanie. Opuściłem głowę zastanawiając się, jak powiedzieć jej o tym co się wydarzyło. Nie chciałem jej wystraszyć. Była już w wystarczająco złym stanie.
- Nawet nie wiem czy to cokolwiek znaczy… - powiedziałem pocierając twarz dłonią – Możliwe, że to przez te wszystkie historie o duchach, mój mózg przeobraził je w koszmar… bardzo realistyczny – zatrzymałem się zdając sobie sprawę z tego, że bredziłem bez większego sensu. Wziąłem głęboki wdech decydując się opowiedzieć co dokładnie się wydarzyło.
- Wydawało mi się, że się obudziłem. To było totalnie popieprzone, Light… Czułem czyjąś obecność, rozumiesz? Nie wiem skąd, ale wiedziałem, że to coś złego, było mi niedobrze. Leżałem w łóżku i zobaczyłem jak się do mnie zbliża – spojrzałem dziewczynie w oczy, chcąc dodać sobie pewności. Rany, gdyby wiedziała ile siły mi dawała samą swoją obecnością – Kobieta – wydawało mi się, że to jedno słowo dosłownie wstrząsnęło Light. Mogło być to jednak wyłącznie moje odczucie. Zaszedłem już tak daleko, raczej nie było sensu nie doprowadzić historii do końca. Poczułem jak Light delikatnie łapie mnie za rękę. Lekko przymknąłem oczy niemalże rozkoszując się jej dotykiem. Przy niej czułem się tak, jakbym nigdy wcześniej nie miał do czynienia z żadną kobietą. To wręcz śmieszne, że tego nie dostrzegała. Nieco mocniej złapałem jej dłoń i delikatnie przyciągnąłem ją do siebie, chciałem by była chociaż odrobinę bliżej. Cholera, staliśmy w lesie, oświetlał nas księżyc i trzymaliśmy się za ręce. Zdecydowanie nadawaliśmy nowe znaczenie słowu „przyjaźń”.
- Miała te cholernie długie, splątane, czarne włosy. Czułem od niej zapach krwi… - mimowolnie zadrżałem na to wspomnienie – Podeszła do mojego łóżka… Wtedy usiadłem i się obudziłem… tak przynajmniej mi się zdaje. Sam już nie wiem czy to wszystko było snem czy… kurwa! - mocniej ścisnąłem jej dłoń – Nie wiem co mam myśleć Light. Chciałbym to wszystko jakoś racjonalnie wytłumaczyć, a nie mogę! Kurwa, po prostu nie mogę! - na moment zaległa między nami cisza. Wziąć trzymaliśmy się za rękę, jednak pragnąłem czegoś więcej, ten lekki dotyk kompletnie mnie nie satysfakcjonował. Co jednak miałem zrobić? Obiecałem, że nie będę przekraczać granic, a wciąż i tak to robiłem. Opuściłem głowę patrząc na nasze złączone dłonie.
- Pójdziesz ze mną? Jutro? Spotkać się z profesorem? - mój ton brzmiał niemal błagalnie. Co miałem zrobić? Light zdzierała ze mnie wszelkie maski, wystarczająco dużo wysiłku wymagało ode mnie ukrywanie przed nią moich uczuć, które na moje nieszczęście stawały się coraz bardziej intensywne. Nie byłem w stanie nie pokazać po sobie tego, że chciałem by była przy mnie, gdy będę próbował wyjaśnić tę popierdoloną sytuację.

Offline

#56 2018-04-12 21:43:50

Raika
Użytkownik
WindowsChrome 65.0.3325.181

Odp: The Letter

cantilena.regular.png

      Słuchając jego opowieści, nieświadomie złapałam go za rękę. Chyba chciałam mu dodać tym otuchy, bo przeżywałam dokładnie to samo, ale jednocześnie nie byłam świadoma swoich ruchów. Pewnie sama też chciałam się poczuć pewniej, bo zrozumiałam, w co się wpakowaliśmy. Byliśmy dwójką przyjaciół, których prześladował ten sam mściwy duch, a którzy zdecydowali się wybrać o drugiej w nocy na wycieczkę poza miasto. Byliśmy otoczeniu lasem i znikomą liczbą domów, w których światła już dawno były zgaszone. W tej sytuacji to wyglądało jak próba samobójcza, w duecie.
      - Do mnie się nie zbliżała… - Zaczęłam, zaciskając mocniej palce na jego dłoni. – Pojawia mi się przed oczami, szepcze do ucha, ale jeszcze za bardzo się do mnie nie zbliżała… - Ciągnęłam, przełykając ślinę. – Tak, jakby chciała, żebym najpierw przeżyła coś zupełnie innego niż taką… - przerwałam, szukając odpowiedniego słowa. - …bliskość z jej strony. Zawsze najpierw robi mi się zimno, a potem dopiero się pojawia. Ash, ja nie chcę paść ofiarą mściwego ducha… - Spojrzałam na niego, odległym wzrokiem, jakbym spoglądała nie na niego, ale przez niego, aż za jego plecy na to, co tam można było zobaczyć. Akurat tym razem, na szczęście, niczego tam nie było. – Możemy…? – Spuściłam wzrok, przygryzając wargę. Chciałam się go o coś zapytać, ale on mnie uprzedził. – Nie jestem pewna czy to coś da, ale pójdę… - Kiwnęłam głową, aby potwierdzić swoje słowa, nadać im wiążącego znaczenia. – Ash… Myślę, że… - Przełknęłam ślinę, puszczając go, żeby zacząć się bawić suwakiem od niezapiętej kurtki. - … nie powinniśmy zostawać sami z tymi problemami. Może powinniśmy porozmawiać o tym również z Zacharym i… - Zamilkłam, starając się to z siebie wypchnąć. Nie chciałam widzieć różowo włosej w swojej obecności. Ciężko mi było na nią patrzeć… - Beccą? – Wyrzuciłam to z siebie na wydechu. Nadal jej nie wybaczyłam tego, co zrobiła. Jednocześnie, detektyw, jakby w ogóle nie zauważając mojego zachowania, przyciągnął mnie do siebie. Mimowolnie przysunęłam się bliżej niego, przytulając.
      - W sumie to poruszyłem już ten temat z Zachiem. On też uważa, że coś jest na rzeczy. A Becca... - na moment się zawahał, co wróciło moją uwagę. Jemu też się z nią nie układało? - Od tamtego wieczoru nawet nie rozmawialiśmy. Chciała się ze mną spotkać, ale wolałem jechać do cie... - urwał w pół słowa, ale nie musiał kończyć, bo wiedziałam, co miał na myśli. Zaczerwieniłam się i niemal natychmiast odsunęłam, orientując w naszej pozycji. - Ekhem... po prostu jest dziwnie między nami.
      - Zatrzymała mnie jak wychodziłam. – Skupiłam się na trawie. – Chciała porozmawiać, ale już na mnie czekałeś, więc odmówiłam. Kilka razy próbowała się do mnie dodzwonić, ale nie odbierałam… - Nagle poczułam straszne wyrzuty sumienia. Zostawiliśmy ją samą sobie. Nie wiedziałam, jak Zach się zachowywał, ale ja i Ash już ją chyba zawiedliśmy... Nie okazywaliśmy jej wsparcia, tylko jak miałam to robić, kiedy ona odwaliła coś takiego?

Offline

#57 2018-04-14 20:01:14

Lavender
Użytkownik
WindowsChrome 65.0.3325.181

Odp: The Letter

dekade.regular.png

  Posłałem Light przenikliwe spojrzenie. Nie wiedziałem, że między dziewczynami było aż tak źle. Nie przypominałem sobie by kiedykolwiek zaistniała między nimi podobna sytuacja. W końcu były przyjaciółkami, dobrze się rozumiały, zachodziły między nimi jedynie drobne konflikty, które zazwyczaj szybko zbywały śmiechem. Kłóciły się głównie gdy Becca próbowała matkować Light. Przechyliłem głowę lekko w bok. A może coś mi umknęło? Nigdy nie byłem zwolennikiem twierdzenia, że mężczyźni nie rozumieli kobiet, zawsze uważałem, że zwyczajnie chodziło o to na jakim poziomie była empatia danego człowieka, płeć nie miała tu większego znaczenia. Co jeśli się myliłem i tak naprawdę nie dostrzegałem tego co naprawdę się między nimi działo.
- Czemu nie odbierasz jej telefonów? Zdawało mi się, że zawsze dobrze się dogadywałyście. Co was nagle tak poróżniło? - dziewczyna spuściła wzrok i wahała się z odpowiedzią.
- Ymm… Zrobiła coś, czego się po niej nie spodziewałam i zabolało mnie to… - uniosłem pytająco jedną brew. Nie, zdecydowanie nic z tego nie rozumiałem.
- Nie lepiej byłoby z nią o tym porozmawiać? Najwidoczniej żałuje, skoro do ciebie dzwoni – westchnąłem nagle zdając sobie sprawę z tego, jak Becca musiała się czuć za każdym razem, gdy z Light zachowywaliśmy się jak dzieci, a ona próbowała jakoś opanować sytuacje. Naprawdę musiałem tłumaczyć coś równie oczywistego? Byliśmy dorośli, o problemach się rozmawiało. Co ja jednak mogłem wiedzieć, skoro sam nie potrafiłem rozwiązać swoich rozterek.
- Ona wie dokładnie, co zrobiła. Gdyby nie chciała tego zrobić, nie zrobiłaby… - co kurwa? Pokręciłem głową z dezaprobatą. Ostatnie kilka dni było naprawdę dziwne. W zasadzie „dziwne” to mało powiedziane. Cholernie mało. Light i Becca się pokłóciły, ja zaczynałem wierzyć w pieprzonego ducha, a Zach… Cóż, Zach nigdy nie wpasowywał się w żadne normy, przynajmniej to pozostawało niezmienne. Light zaczęła lekko dygotać, faktycznie zrobiło się nieco chłodniej. Wczesna wiosna miała to do siebie, że wieczory bywały znacznie zimniejsze niż dni. Nie pytając jej o zdanie zdjąłem z siebie skórzaną kurtkę i narzuciłem jej na ramiona.
- Nawet nie wyskakuj mi z protestami. Wyciągnąłem cię do lasu o drugiej w nocy, moim obowiązek jest cię ogrzać – powiedziałem odsuwając się od niej. Starałem się nie patrzeć jej w oczy, by przypadkiem nie wyczytała z mojego spojrzenia innych pomysłów na ogrzanie jej. Chciałem zaproponować, że odwiozę ją do domu, jednak dziewczyna nie dała mi na to szansy.
- Przygotowałam kanapki. - wyciągnęła z plecaka pudełko z kilkoma kanapkami, zawiniętymi w srebrny papier. - I kawę - uśmiechnęła się.
  Spojrzałem na nią szczerze zdziwiony po czym po prostu się roześmiałem. Była taka rozkoszna.
- Chodź Światełko – powiedziałem nie przestając się uśmiechać, gdy szedłem w stronę drzewa. Usiadłem i oparłem się o nie poklepując miejsce obok siebie dając tym samym znak, by Light usiadła koło mnie. Wziąłem od niej kanapkę i powoli zacząłem ją odpakowywać.
- Nie podoba mi się to, wiesz? - dość szybko się zreflektowałem – Nie chodzi oczywiście o twoje kanapki i nocny piknik w lesie! To podoba mi się aż za bardzo! - shit, po co to powiedziałem? - Chodzi mi o to… o to co dzieje się między naszą paczką. To do nas niepodobne, żebyśmy się tak kłócili i do siebie nie odzywali. Może naprawdę nie rozumiem ciebie i Rebbeci? Nie wiem o co możecie mieć konflikt, ale wygląda to dość poważnie… Tylko, że… nie jestem w stanie uwierzyć, że celowo zrobiła ci przykrość – powoli odwróciłem głowę w jej stronę i przymykając lekko oczy posłałem jej uśmiech. Jakoś łatwo było mi się przy niej uśmiechać, zdecydowanie łatwiej niż przy innych ludziach – Ona cię uwielbia – powiedziałem to aż nazbyt czułym tonem – Z resztą tak samo Zachary i… - urwałem wiedząc, że lepiej nie kończyć tego zdania. Pewnie, obydwoje byli zachwyceni Light, jednak nie dało się tego porównać do mojego stosunku wobec tej dziewczyny. Ona naprawdę miała w sobie światło. Kompletnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Wciąż odczuwałem smutek z tego powodu, że nigdy nie miało zaistnieć między nami nic poza przyjaźnią, a mimo to było mi cholernie dobrze, gdy była blisko. Tak jak teraz, wszystko inne na moment przestawało się liczyć. Pomyśleć, że uczucie, które mnie wykańczało jednocześnie mogło dawać mi tyle szczęścia. Odwróciłem głowę by jeszcze raz spojrzeć w rozgwieżdżone niebo.
- Light… myślisz, że… ty i ja… może moglibyśmy… - mówiłem niepewnie i nieskładnie. Kurwa, co ja znowu wyprawiałem. Przyjaźń idioto, przyjaźń, nie zapraszaj jej na randkę! - Ekhem… pójść po spotkaniu z profesorem do to tej lodziarni. Wiesz, ciągle masz ostatnią szansę na znalezienie mojego rysunku – brawo Ash. Świetnie wybrnąłeś z sytuacji. Ponoć trzeba było być dobrym dla siebie, ja jednak nie mogłem się powstrzymać, by w myślach nie nazwać samego siebie ostatnim kretynem.

Ostatnio edytowany przez Lavender (2018-04-14 20:02:10)

Offline

#58 2018-04-16 13:29:27

Raika
Użytkownik
AndroidChrome 65.0.3325.109

Odp: The Letter

cantilena.regular.png

      Naprawdę ciężkie było znieść jego zachowanie, kiedy dawał mi tak sprzeczne sygnały. Niekiedy traktował mnie jak kogoś bliskiego, nazywał w tak pieszczotliwy sposób. Jasne, zdrobnienie mojego imienia oznaczało światło, ale zawsze mi się wydawało, że takich określeń używały w stosunku do siebie osoby, które były w związku. I chociaż naprawdę tak o nas myśleć, Ashton jasno dał mi do zrozumienia, że nie chciał niczego więcej poza przyjaźnią. Bolało mnie to, ale jeśli chciałam w jakikolwiek sposób spędzać z nim czas, musiałam brać co dawał. Nie wiedziałam tylko czy nie czułam się przez to o wiele gorzej.
      - Dzięki - złapałam jego kurtkę i bardziej nasunęłam na ramiona. Było mi zimno, mimo że starałam się ubrać w miarę ciepło. Przez ten ruch dotarł do mnie jego zapach i mimowolnie, kiedy był do mnie tyłem, zaciągnęłam się nim. Rany, jakie on miał perfumy...
      - Ash, ty naprawdę musisz z nią porozmawiać... - westchnęłam zrezygnowana, zajmując miejsce obok niego. - Też nigdy nie sądziłam, że mogłaby mnie umyślnie zranić, ale zrobiła to... - Doskonale wiedziała, że Frey mi się podoba i chciała nas poróżnić. Do tej pory nie mogłam w to uwierzyć. Naprawdę sądziłam, że byłyśmy przyjaciółkami. Jasne, że się kłóciłyśmy, ale nigdy nie odebrałam tego jako bezpośredniego ataku na moją osobę, ale tym razem było inaczej. Mogła przewidzieć reakcję detektywa i właśnie dlatego się tak zachowała. Na taką liczyła...
      Serce zabiło mi mocniej, kiedy zaczął proponować coś, co zabrzmiało jak zaproszenie na randkę. Chciałam tego, ale kiedy skończył, kolejny raz zdałam sobie sprawę z tego, że byłam dla niego tylko przyjaciółką. Miałam teraz ochotę wstać i na piechotę wrócić do domu.
      - Jasne, możemy... - Głos mi zadrżał, więc musiałam odchrząknąć. - Wypij, póki ciepłe. - Podałam mu szklankę kawy. - Mnie też się nie podoba to, co się z nami dzieje, ale nie wiem jak sobie z tym poradzić. - Westchnęłam ze zrezygnowania. Ashton wziął ode mnie kubek, miał nieodgadnioną mine, pewnie byl zamyślony. 
      - Ja tez nie wiem... - utkwił wzork w kawie. - Mam wrażenie,  że to moja wina - powiedział tak cicho, ze ledwo go dosłyszałam, ale nie umknęło mi to.
      - Dlaczego tak uważasz?
      - Ja... Ty... Ekhem... To nieważne... - spojrzałam na niego pytająco. Naprawdę chciałabym go zrozumieć... Jego sygnały mnie dezorientowały. Westchnęłam po raz kolejny i ziewnęłam.
      - Ash? - przygryzłam wargę, bo coś mnie zaczęło ciekawić. - Czemu napisałeś do mnie a nie do Becci czy Zacha? - Chyba nie chciałabym otrzymać teraz od niego odpowiedzi, która nie pasowała do mojej wizji.

Offline

#59 2018-04-18 22:52:26

Lavender
Użytkownik
WindowsChrome 65.0.3325.181

Odp: The Letter

dekade.regular.png

    Odsunąłem kubek od ust, gdy usłyszałem pytanie Light. Kurwa, jak to dlaczego? Może dlatego, że była dla mnie tak cholernie ważna? Może dlatego, że nikt tak nie oświetlał mojego życia? Może kurwa dlatego, że czułem do niej coś czego nie powinienem? Wpatrywałem się w ciemnobrązową kawę i z sekundy na sekundę miałem coraz bardziej dość tego, co w sobie nosiłem. Dlaczego do cholery musiałem to wszystko ukrywać? Jakaś część mnie była dosłownie wściekła na Light za to, że doprowadzała mnie do takiego stanu. I za to, że musiałem borykać się z tym wszystkim kompletnie sam, podczas gdy ona po prostu żyła sobie zadowolona z tego, że miała we mnie oddanego przyjaciela. Co by zrobiła gdyby poznała prawdę?
  Odwróciłem głowę w jej stronę i z intensywnością spojrzałem jej w oczy.
- Naprawdę nie wiesz? - spytałem niemalże z pretensją, a może też z czymś więcej? Z nadzieją? Tylko na co? Na to, że rzuci się na mnie teraz, w tym lesie i wyzna mi, że wszystko rozumie i chce być ze mną? Tytuł dla największego kretyna zdecydowanie powinien powędrować do moich rąk. Nie wiedziałem, że patrzenie komuś w oczy mogło być tak… obezwładniające. Nie zauważyłem kiedy powoli zacząłem zmniejszać dystans między nami. Dokładnie tak jak wtedy w moim mieszkaniu. Nadal zastanawiałem się nad tym co by się stało, gdyby wtedy nic nam nie przeszkodziło. Gdzie bylibyśmy teraz? Nie było sensu się oszukiwać, chciałem ją pocałować. Cholernie chciałem, wiedziałem, że w ten sposób nie musiałbym mówić kompletnie nic, byłem pewien, że pocałunek przekazałby jej po prostu wszystko. Chciałem wyciągnąć rękę w jej stronę, obydwoje trzymaliśmy jednak te pieprzone kubki z kawą. Nie, żebym nie doceniał gestu ze strony Light, po prostu… Kurwa, po prostu była druga w nocy, a ja byłem w lesie z dziewczyną, którą uwielbiałem. To chyba oczywiste, że wolałbym trzymać w dłoniach ją niż jakiś napój, niezależnie od tego jak dobry by był.
-  Po prostu… - schyliłem się i postawiłem kubek na ziemi. Kawa zdecydowanie mogła poczekać. Złapałem jej twarz w dłonie i wplątując palce w jej włosy spojrzałem jej w oczy z nadzieją, że wyczyta wszystko z mojego wzorku. Gdyby wiedziała jak bardzo bolało mnie to, że z jej strony nie istniało między nami nic poza przyjaźnią. Jeśli tylko by chciała, mógłbym pokazać jej tak wiele. W tej chwili jedynym czego potrzebowałem było to, by pragnęła mnie równie mocno jak ja jej. Niestety, życie nie było bajką, ludzkie życzenia tak po prostu się nie spełniały, a już zwłaszcza gdy chodziło o kwestie uczuciowe.
- Po prostu powinnaś wiedzieć, że nie chciałbym być tutaj z nikim innym niż ty – tak, wiedziałem, że powiedziałem to zdecydowanie zbyt czule. Wiedziałem, że nachylałem się nad nią wpatrzony w jej usta i wiedziałem dokładnie co chciałem zrobić, a w zasadzie co robiłem. Ona również musiała to wiedzieć, a jednak się nie odsuwała, nie kazała mi przestać, dlaczego znów mi na to pozwalała? Było mi tak dobrze, gdy miałem ją przy sobie. Musiałem dowiedzieć się, jaki smak miały jej usta, inaczej bym zwariował. Ciszy panującej w lesie nie przerywało nic poza naszymi przyśpieszonymi oddechami. Było tak do momentu aż mój telefon nie zadzwonił zdecydowanie zbyt głośno. Ten dźwięk pojawił się tak nagle, że odruchowo zrobiłem krok w tył, przy okazji trącając kubek i wylewając kawę.
- Kurwa… - mruknąłem i z wściekłością spojrzałem na telefon. Dzwonili z biura. Momentalnie poczułem się zaniepokojony, nigdy nie zdarzyło się, bym dostał telefon o tej porze – To z pracy – powiedziałem – Muszę to odebrać – zrobiłem jeszcze jeden krok w tył i nacisnąłem zieloną słuchawkę – Inspektor Frey, słucham?
- Ashton… - od razu rozpoznałem głos Abigail. Rozpoznałem też, że coś było wyraźnie nie w porządku.
- Co się stało?
- Chodzi o… Gabriela – poczułem dziwny ucisk w żołądku – Posłuchaj, wiem, że jest późno,ale czy możesz przyjechać do biura? To nagła sytuacja…
- Zaraz tam będę Abigail. Powiedz mi tylko czy to poważne, brzmisz jakbyś była przerażona – przez moment nie odzywała się słowem.
- Tak – powiedziała w końcu – W zasadzie nie wiem czy mogło być gorzej…
- Już jadę – po tych słowach rozłączyłem się i wsadziłem telefon z powrotem do kieszeni. Byłem roztrzęsiony i zdawałem sobie sprawę z tego, że było to po mnie widać.
- Przepraszam za kawę… - powiedziałem, chociaż nie miało to większego sensu – Muszę jechać do biura. Coś stało się z Gabrielem, nie znasz go, to mój kolega z pracy… - cholera, po co pieprzyłem takie głupoty – Przepraszam Light, odwiozę cię do domu, dobrze?
Dziewczyna pokręciła głową.
- Jadę z tobą – powiedziała z taką determinacją, że nie byłem pewien w jaki sposób powiedzieć jej, że nie był to dobry pomysł. Przecież rano musiała wstać. Zabrałem jej wystarczająco dużo czasu, który powinna poświęcić na sen.
- Light… - zacząłem, jednak jej spojrzenie sprawiło, że zamilkłem. Wiedziałem, że nie zmieni zdania. Westchnąłem z rezygnacją – Dobrze, jedźmy – powiedziałem. Wsiedliśmy na motor bez słowa. O czym niby mielibyśmy teraz rozmawiać? Prawie ją pocałowałem. Znowu. Może powinienem uznać za znak, to że świat ciągle w jakiś sposób nam przeszkadzał. Może nie powinienem tego robić? Po co w ogóle się nad tym zastanawiałem. Przecież wiedziałem, że zachowywałem się idiotycznie. Tak samo jak wiedziałem, że powinienem odwieźć Light do domu. Prawda była jednak taka, że chciałem, cholernie chciałem, żeby ze mną pojechała. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że nie czekały na mnie dobre wieści.
   Dość szybko dojechaliśmy na miejsce. Właśnie dlatego lubiłem jeździć nocą, drogi były praktycznie opustoszałe. Zsiadając z pojazdu niepewnie spojrzałem na rozpościerający się przed nami budynek. W naszym dziale paliło się światło. Musiałem się zmusić, żeby wejść do środka. Zdawało mi się, że Light wyczuwała moje zdenerwowanie. Pojawiliśmy się na górze, gdy tylko zobaczyłem zapłakaną Abigail nabrałem jeszcze gorszych przeczuć. Felix, obejmował ją ramieniem, a szef stał oparty o biurko wbijając wzrok w ziemię. Minęła chwila zanim zauważyli, że ktoś wszedł do środka. Cała trójka zdawała mi się być wręcz zdruzgotana.
- Ashton! - krzyknęła Abigail i nim zdążyłem zareagować wyswobodziła się z uścisku Felixa i dosłownie rzuciła mi się w ramiona.
- Ekhem… - poczułem się dość niepewnie, podniosłem ręce w taki sposób, by przypadkiem jej nie dotknąć, chociaż pewnie sytuacja wymagała tego, bym ją przytulił. Cóż, nie była kobietą, z którą chciałbym nawiązywać jakikolwiek kontakt fizyczny. Ta, z którą chciałbym to robić stała tuż obok i zdawała się być dość… Przechyliłem głowę przyglądając się jej twarzy. Nie potrafiłem odczytać jej emocji. Delikatnie położyłem dłonie na ramionach Abigail i w subtelny sposób odsunąłem ją od siebie.
- Abigail… - zacząłem, blondynka z roztargnieniem pokręciła głową i nie dała mi dokończyć.
- Przepraszam… Nie wiedziałam, że przyjedziesz ze swoją dziewczyną, nie chciałam… - poczułem jak moja twarz oblewa się rumieńcem.
- Ekhem… - spojrzałem pytająco na szefa. Abigail dalej zalewała się łzami, jednak wiedząc już, że nie uda jej się znaleźć we mnie pocieszenia po prostu usiadła na jednym z krzeseł. Zdawała się być wyczerpana.
- Nie wiem jak ci to powiedzieć Ashton… - zaczął inspektor Lee.
- Gabriell został zamordowany – wycedził Felix. Płacz Abigail stał się jeszcze głośniejszy. Felix wbił wzrok w ziemię.
- C-co… - nie byłem w stanie nic wykrztusić. Widzieliśmy się zaledwie kilkanaście godzin temu.
- Zginął praktycznie w taki sam sposób jak Rose Cooper – poczułem jak zaczyna robić mi się coraz bardziej gorąco. Zobaczyłem plik kartek leżący obok Felixa. Nie zważając na jego protesty podszedłem do biurka i wziąłem je do ręki. Zdjęcia… Gabriel leżący pod ścianą z szeroko otwartymi oczami, z których uszło życie. Z dziurą w brzuchu, wyglądał jakby ktoś wyszarpał z niego wnętrzności… Wszędzie było pełno krwi. Także na ścianie. Nawet nie zdziwiło mnie to, że ślady tworzyły napis „pomóż mi”. Poczułem jak kartki wyślizgują mi się z rąk, a mój świat runął wraz z nimi.

Offline

#60 2018-04-20 19:03:22

Raika
Użytkownik
WindowsChrome 66.0.3359.117

Odp: The Letter

cantilena.regular.png

      Zapomniałam, o co zapytałam, kiedy oczy Ashtona tak mocno się na mnie skupiły. Zapomniałam gdzie byliśmy i zapomniałam jak się nazywałam. Miałam wrażenie, że to była niema informacja dla mnie, która miała przekazać dynamiczność jego uczuć. Tylko jakich? Jakie one były, skoro dał mi jasno do zrozumienia, że chciał tylko przyjaźni? Dlaczego musiał mną tak manipulować? Tak mnie ranić ciągłymi znakami, które dawały mi nadzieję, a później słowami, które wbijały kolejną rzutkę w tarczę zwaną moim sercem. Gdyby faktycznie strzelał, byłby mistrzem, bo każda strzała trafiała w to samo miejsce, w sam środek. Czułam się, jakby dusiły mnie uczucia, które miałam względem niego.
      Lekko rozchyliłam wargi, łapiąc oddech, kiedy mnie dotknął w tak delikatny sposób. Przyjaciele się tak nie dotykali. On nie powinien mnie tak dotykać, jeśli zależało mu tylko na przyjaźni. Skoro było inaczej, to dlaczego ciągle na głos przypominał mi o poziomie relacji pomiędzy nami. Miałam ochotę się rozpłakać. W tej właśnie chwili. Tuż przed nim. To było trudne tego nie zrobić, ale pomógł mi w tym telefon. Zadzwonił w idealnym momencie, bo jeszcze chwila a bym go pocałowała. Zbliżał się do mnie w taki sposób, jakby i on chciał to zrobić. To było dla mnie zbyt wiele. Nie mogłam tego wytrzymać i szybko zakryłam twarz kubkiem kawy. Zapomniałam, że była gorąca i poparzyłam sobie usta, wypuszczając go z ręki. Odruchowo dotknęłam ust w miejscu, w którym czułam bolesne pieczenie, jakby to miało je załagodzić. Wyłączyłam się, dopóki nie zobaczyłam miny mężczyzny i nie usłyszałam jego słów. Pytanie o to czy wszystko było w porządku, byłoby teraz co najmniej idiotyczne. Widać było, że daleko mu było do tego stanu. Nie wiedziałam, więc co zrobić. No bo co mogłam nie znając sytuacji?
      - Jadę z tobą – tylko tyle mi do głowy przyszło. Nic więcej zrobić nie mogłam, więc chciałam dać z siebie wszystko w tym, co miałam okazję wykonać. W milczeniu usiedliśmy na motorze i wróciliśmy do miasta. Tak samo udaliśmy się do jego biura, ja cały czas zastanawiając nad tym czy powinnam tutaj być. Może to były sprawy, w które nie powinnam wciskać nosa? Może mu się narzucałam? Nie mówił niczego, ale skąd mogłam wiedzieć, że nie myślał w ten sposób. Ostatnio nie odczytywałam poprawnie jego sygnałów.
      Stanęłam jak wryta, kiedy jakaś kobieta rzuciła się na detektywa. Przełknęłam ślinę, czując paskudny uścisk w sercu, za które chciałam się złapać, ale nie byłam w stanie. Nie mogłam się ruszyć, wpatrując w Abigail, jak ją nazwał. Przez myśl mi przeszło, żeby ją wesprzeć, ale moją uwagę odwróciły słowa innych pracowników biura. Tak samo jak Rose… Wystarczyło tylko to, żebym wiedziała, kto był odpowiedzialny za śmierć Gabriella i nawet gdyby tym nie wspomnieli, obwiniłabym tę samą osobę… A może raczej ducha. Widząc zdjęcie ofiary mogłabym zwymiotować, ale nie przeszło mi to przez myśl, bo spojrzałam na Freya akurat w momencie, w którym upuścił dokumenty. Nie myślałam za długo. Od razu do niego ruszyłam.
      - Ashton… - Nie słyszał mnie, więc siłą przekręciłam go w swoją stronę i na niego spojrzałam. – Ash! – Powiedziałam to na tyle stanowczo, że na mnie spojrzał. W jego oczach było widać przerażenie, rozpacz i pustkę… To mnie przeraziło. Nie chciałam, żeby stracił swoje opanowanie, dlatego niewiele myśląc stanęłam na palcach, objęłam jego szyję rękami i przyciągnęłam go do siebie na tyle, na ile mogłam.
      - Możesz na mnie liczyć… - Gdybym powiedziała, że wszystko będzie dobrze, skłamałabym. Zapowiadało się na to, że będzie tragicznie, ale myśl o tym, że miał we mnie oparcie może mogłaby mu jakoś pomóc.

Offline

Użytkowników czytających ten temat: 0, gości: 1
[Bot] claudebot

Stopka

Forum oparte na FluxBB

Darmowe Forum
kacekgames2 - mororp - testowe1 - nicponie - edaros